Het iconische orkest van de Instant Composers Pool (1967) is op bezoek bij het publiek van het bijna net zo iconische podium van de PlusEtage (1972) in Baarle-Nassau. Het is een ontmoeting van zielsverwanten waarvan de relatie al veel jaren telt. (…)
De sfeer in de aula van Cultuurcentrum Baarle is opgewonden en verwachtingsvol. Het concert begint met een improvisatie-explosie en een uitvoering van Sofa van Sean Bergin, vol zwierige Zuid-Afrikaanse ritmes. Daarna volgde een melodieus en ritmisch energiek stuk van altviolist Maurice Horsthuis, een voormalig lid van ICP. Ook Arm Wiel (bekend als Poor Wheel), een zeldzaam gespeeld stuk van Misha Mengelberg, bracht een bijzondere sfeer. Dit melancholische werk, waarvan de titel verwijst naar een auto-ongeluk, werd door het orkest tot leven gebracht met onverwachte solo’s, ritmewisselingen en verbluffende interacties.
Veelzijdigheid
Met het energieke 2300 Skid(d)oo, een compositie van Herbie Nichols uit de Blue Note-periode en gearrangeerd door Mengelberg, kreeg het ensemble alle ruimte voor expressieve improvisaties. De eerste set werd afgesloten met de Mengelberg-klassiekers Een Beetje Zenuwachtig en Hé Hé Hé, Waar is de marechausee – geschreven voor een melodrama uit 1977 voor een acteur en twee improviserende musici – waarmee ICP nogmaals hun veelzijdigheid en respect voor Mengelbergs
Divers
Na de pauze startte de tweede set met een fraaie, gepolijste intro die al snel overging in een hoekige improvisatie van de rietblazers. Hierop volgde het opgewekte Who’s Bridge, waarbij de titel knipoogt naar de vraag wie eigenlijk de ‘bridge’ speelt in het AABA-thema. Vervolgens bracht Mary Oliver met haar intro van Baltimore Oriole van Hoagy Carmichael – in een arrangement van Michael Moore – een sfeer die deed denken aan een spiritual. Joost Buis nam hierna de melodie krachtig over en bracht het verhalende lied over het vogeltje uit Baltimore nog meer tot leven.
Klassiekers
Twee klassiekers van Duke Ellington volgden; Solitude (1934) en The Mooche (1928), beide in verrassende arrangementen van Misha Mengelberg. Vervolgens speelde de band Thelonious Monks energieke Jackie, opnieuw bewerkt door Mengelberg. De toegift – inmiddels een geliefd vast onderdeel bij Han Benninks optredens – was het speelse De Sprong, O Romantiek Der Hazen. Met deze afsluiter eindigde de prachtige zondagmiddag in opperbeste sfeer.
Inzet vrijwilligers
Het concert trok een royale opkomst van Belgische en Nederlandse muziekliefhebbers, die bijeenkwamen in een tijdelijke locatie van het Cultuurcentrum in Baarle. De eigen locatie van PlusEtage ligt normaal gesproken op de tweede verdieping van het voormalige klooster van de katholieke Broeders der Christelijke Scholen, maar vanwege onduidelijkheden rond achterstallig onderhoud wijkt het team noodgedwongen uit naar de aula. Dit betekent dat ze voor elk concert hun hele uitrusting moeten verhuizen, wat de inzet en flexibiliteit van de vrijwilligers van PlusEtage des te indrukwekkender maakt.
PlusEtage, Baarle-Nassau (NL)
27 oktober 2024
Tekst en fotografie: Ella & Eddy Westveer voor JazzRadar
Volledige recensie: https://www.jazzradar.com/
